OOK MAAR EEN MENS

Ze vallen niet eens zo op, de zusters Augustinessen van het klooster in hartje Utrecht. Midden tussen het slenterende Koninginnedagpubliek en de kleedjes met tweedehands handel, staat Bartholien in haar nonnenkostuum. Ze verkoopt christelijke prentjes en keuvelt ontspannen met een vrijwilligster van het klooster.

“Er is een man, nog ouder dan wij, hij was lijstenmaker en maakt nu kleine lijstjes voor ons. Daar zoekt een andere zuster mooie afbeeldingen bij en die verkopen we dan voor het goede doel. Ziet u iets moois voor uzelf tussen onze waar?”

“Wij wonen hier met alleen maar vrouwen. Er is een groep van twaalf en een groep van achttien. We delen dezelfde ideologie en leven samen in het gebed. Er zijn hier geen jonge vrouwen nu. Maar wij zijn natuurlijk wel jong geweest, hè? Ik was een meisje van zestien, toen wilde ik al non worden. Sinds 1960 zit ik in het klooster. Je geeft je leven. Na de opleiding, of meer een vorming eigenlijk, stap je er niet zo gauw meer uit.”

“Of ik een gezinsleven heb gemist? Ik ben niets tekort gekomen, ik houd erg van kinderen, maar wij hebben veel contact met elkaar en met allerlei mensen. Wij zijn er voor iedereen. Maar ik ben natuurlijk ook maar een mens, met gevoelens als ieder ander.”