OUDE SCHEVENINGSE VISSERS 

BLIJ BIJ WINDKRACHT 9 OP ZEE: EINDELIJK RUST.

"Vroeger waren we allemaal vissers. Meestal op zijtrollers. Je hebt nu hektrollers, wij noemen dat diepvriestrollers: de vis wordt allemaal aan boord al ingevroren. Toen die grote schepen kwamen, ben ik aan de wal gaan werken, daar aan de overkant in de nettenmakerij. Het varen was leuker, maar weet je wat het leukste was: je kon om je heen kijken als er bijvoorbeeld een schip passeerde. Dat kon je niet meer op die hektrollers: die waren zo groot, net of je in een fabriek zat."

"Met die zijtrollers heb ik een berg geld verdiend. Ik was een jongetje van veertien jaar toen ik begon. Ik werkte veel uren: dan had ik soms van de tweeënzeventig uur werken maar drie uur geslapen. Als je de hele week op dek gestaan had,  vond je het fijn dat er windkracht negen was: dan kon je tenminste slapen. Dan kon je niet werken namelijk, want dan gingen de netten op de pennen en het schip met de kop in de wind de zee op vangen met een bepaald aantal toeren van de motor. Steeds iemand even een wachtje draaien en de rest ken gaan slapen. Heerlijk, dan hoorde je die wind en die regen. Dat is niet om op te scheppen, dat kun je aan iedere oude schipper vragen. Je prakiseerde niet over de gevaren. Als een schip op z'n zij lag, dan lag die soms dertig seconden zo en spoot het water door de patrijspoorten. Dan dacht je 'ach, dat komt wel weer recht'. Als je bang bent, moet je niet gaan varen."

"We waren weken weg. Er sliepen  twaalf jongens in het vooronder, daar had je drie kooien, dan had je nog kooien boven en aan de zijkant. Je ging het trapje af en dan had je een strooizak om op te slapen. In maart mocht je de jutezak vullen. Dan had je tot december toe een zak met stro. In het begin was die heel lekker dik en aan het einde lag je op de grond: dat zakt natuurlijk in. Maar je sliep toch wel, want je was hartstikke moe."

"Weet je wat je wel eens miste: een vrouw. Nou, d'r gebeurde wel eens dingen hoor, als we ergens aan wal waren. Ook met de jongens die getrouwd waren. Die vrouwen gingen hier aan de wal natuurlijk ook ouwehoeren, want die waren weken alleen. Toen we bij de Canarische eilanden waren, hadden er twee iets opgelopen daar. Een of andere geslachtsziekte. Ja, zie het dan maar eens te vertellen thuis. Als jij als vrouw, zoals je nu bent, toen gevaren had, had je geen leven gehad. Het was een mannenwereld. Tegenwoordig komen ze alleen aan wal om olie te laaien, de mannen hoeven helemaal het schip niet meer af." 

ONTMOETING #2 BIJ SNACKCAR MELISSA:

EEN MAAG MET 700 NIETJES DICHT

"Een patatje pinda en een frikadel, meenemen graag. Is niet voor mij, nee, ik kan dat helemaal niet eten. Ik heb ook geen honger, want ik heb een maagverkleining." 

"Het is niet een operatie van een flutje natuurlijk, het duurt twee uur. Ze doen het via een kijkoperatie tegenwoordig: je hebt alleen maar twee kleine gaatjes." Ze tilt prompt haar shirt omhoog en laat mij naar haar twee wondjes kijken."

"Ik ben al tien kilo kwijt in vier weken. Voor mijn gezondheid doe ik het. Ik loop bij de obesitas kliniek. Het wordt allemaal maar niet maar zomaar gedaan: je wordt de eerste twee jaar intensief begeleid en dan nog een jaar daarna constant opgebeld en gemaild." 

"Kijk, ik mag nog veertien dagen niet veel, want die wond binnenin moet natuurlijk nog helen. Kijk, je hebt zevenhonderd nietjes in je buik. Daarbinnen is mijn maag maar zo groot (ze houdt haar duim en wijsvinger niet meer dan vier centimeter van elkaar). Van je grote maag wordt een stukje afgehaald, dat wordt dicht geniet. Dan gaan je darmen door de midden en worden helemaal omgeleid en dan weer vastgeniet. Dus je hebt maar een klein maagje: daar kan maar dertig milliliter in. Je mag niet zelf zeggen hoe groot je maag wordt, hun beslissen wat voor jou het beste is. Kijk, alles gaat straks natuurlijk hangen, da's niet zo moeilijk, maar als je een jaar op je streefgewicht bent, dan wordt dat ook nog gecorrigeerd." 

"Ik had eerst dus ook zware apneu, weet je wat dat is? Ik hield ruim negenendertig keer per uur mijn adem in tijdens mijn slaap en dat is dodelijk. Ja, dat heeft ook met overgewicht te maken. Ik heb nog een dochter van vijftien thuis en ik wil niet dat zij mij dus ooit eens zal vinden in bed 's morgens, begrijp je? Och, ik moet nog even mijn dochter terugbellen, ze zal wel denken 'waar blijft ze'. Maar ja, ik heb dus nog een kind thuis, die wil wel eten natuurlijk. En die is zo dun dus die mag wel een patatje pinda en frikadel."